De afgelopen weken heb ik jullie meegenomen in mijn voorbereidingen voor de Dutch Barista Championships (DBC). Inmiddels heb ik een fantastisch team bij elkaar verzameld, inclusief koffie. De tijd is nu om na te denken over mijn run en hoe ik die dag zelf het beste door kan komen.

Twee jaar geleden heb ik voor het eerst meegedaan aan de DBC. Als ik eraan terugdenk, denk ik terug aan heel erg veel zenuwen. Ik herinner me nog het moment dat ik cappuccino’s aan het inschenken was tijdens de voorronde en trilhandjes had. Hardop heb ik toen gezegd “nou, dit is wel makkelijker als je ernaar aan het kijken bent”, terwijl ik mijn best deed om met m’n trilhandjes die melk in mijn kopje te krijgen. Leuke uitdaging voor de thuisbarista’s die ook een keer het wedstrijdgevoel willen ervaren: probeer je cappuccino’s met jazz-hands in te schenken. Je snapt het idee. Deze ervaring maakte ook dat mijn cappuccino’s tijdens de finale mijn grote angst waren. Zou ik straks tijdens de voorronde weer zulke trilhandjes krijgen? Hoe kan ik met deze zenuwen omgaan?

Internet geeft een aantal tips hoe je van je zenuwen af kunt komen.

De eerste tip: denk aan wat het ergste is dat kan gebeuren. Nou, dan heb je mij. Mijn fantasie gaat helemaal de vrije loop over hoe ik mijn cappuccino’s neerzet voor mijn juryleden, maar tegelijkertijd het water om stoot over alle vier de juryleden heen. Nog aan het bijkomen van het waterincident, ga ik dan door mijn enkel waarmee ik in mijn val de cappuccino’s ook van tafel tik en die kunnen dan bij deze niet meer beoordeeld worden. En dan komt natuurlijk de vraag: heb ik tijd om mijn cappuccino’s nog een keer te zetten. Kortom, dit klinkt niet als een bruikbare tip voor mij. (Overigens heb ik ook al wel bedacht dat ik geen tijd zou hebben om de cappuccino’s nog een keer te zetten, dus dat ik het beter zo zou kunnen laten.)

De volgende tips, van het internet, zijn blijven ademhalen (check), niet te veel koffie drinken (ha ha ha) en een goede voorbereiding. De goede voorbereiding is nu in volle gang. Mijn koffierecepten worden uitgedacht en elke handeling die ik maak, krijgen woorden erbij gematcht. Een betere voorbereiding dan ik twee jaar geleden had… Is het alleen genoeg?

Een van mijn vrienden is ook veel met wedstrijden bezig. Hij heeft al meerdere titels op zijn naam staan en ook schenkt hij strak zijn cappuccino’s vol. Zonder trilhandjes. “Word jij nooit zenuwachtig dan?” vroeg ik aan hem. “Ja, natuurlijk word ik zenuwachtig. Maar ik zorg dat ik er niet aan onderdoor ga. Elke keer als ik het op voel komen, zie ik het juist als dat laatste zetje wat ik nodig heb. Een extra alertheid. Dat helpt me juist om beter te presteren.” “En ben je dan nooit bang dat je je espresso’s op de grond laat vallen?”, vroeg ik. Waarop hij zei: “hoe vaak heb je dat in een normale situatie gehad?” Het punt is duidelijk.

Een andere vriend, ook zonder trilhandjes succesvol in wedstrijden, heb ik dezelfde vraag voorgelegd. “Ja, natuurlijk word ik zenuwachtig. M’n hele hoofd zit er vol van. Maar gelukkig zie je dat bij mij niet zo. Ik had trouwens vroeger ook trilhandjes. Van iemand anders heb ik weer de tip gekregen om een liedje te gaan zingen tijdens het schenken. Kan natuurlijk niet in elke gelegenheid hardop, maar tijdens wedstrijden doe ik dit gewoon in mijn hoofd. Of van te voren rondjes lopen.”

Daarnaast is het woord bananen heel vaak gevallen. Staat bij deze genoteerd op de checklist.