Het 
is voorbij! Na maandenlang trainen, proeven en strak staan van de cafeïne, zitten de kampioenschappen er voor mij dit jaar op. Ik ben blij en trots op een 
top team, waarmee ik dit samen heb neergezet.

Een terugblik op de afgelopen maanden.

Na
 de voorrondes komt de jury met je bespreken hoe je run is gegaan. De jury mag je geen tips geven. Ze refereren voornamelijk naar de regels. Als er dingen onduidelijk zijn over hoe er gescoord is, is dit de kans om het te vragen. Aan de hand van dit gesprek kwam er een plan van aanpak: betere koffie, duidelijker concept en een nog strakkere presentatie neerzetten.

Dankzij 
Keen Coffee kreeg ik de kans om met mijn aller lievelingskoffie te werken: Hunkute.

Het is een koffie uit Ethiopië, die voor mij uitblinkt en complexiteit, zoetheid en helderheid. Hunkute en ik hebben inmiddels een liefdesverhaal wat al bijna drie jaar terug gaat. Super om nu zo met deze koffie aan de slag te zijn geweest.

Ook 
heb ik de kans gekregen om de melk, die ik zou gebruiken te verbeteren. Al jaren ben ik bezig met vragen waarom de melk bubbelt, wanneer het in contact komt met koffie? (heeft te maken met verwerking) Zorgt meer vet voor meer bubbels? (niet perse, niet de grote bubbels die instorten in ieder geval). Mag je melk echt geen twee keer opschuimen en waarom dan precies niet? (nee, HACCP technisch gezien niet en opgeschuimde melk kan je niet nog een keer schuim van maken) En wat is nou goede melk voor in een cappuccino? (open voor discussie). Door veel te testen en te proeven samen met Queens of Dairy en het NIZO en mijn DBC team, ben ik uiteindelijk op een melk uitgekomen die ongehomogeniseerd is. Dit betekent dat het vet in de melk naar boven kan blijven drijven. Bijna alle melk uit de supermarkt is gehomogeniseerd en dit doet heel erg veel met de smaak. Het leuke van deze melk is dat hij ook volledig traceerbaar is, net zoals we verlangen van speciality coffee. Hoe leuk is dat?!

Zoals 
je misschien al uit mijn verhaal begrijpt, is de dag zelf misschien wel het minst interessante aan zo’n wedstrijd. Het hele leerproces en de mensen die je ontmoet op de weg naar de kampioenschappen is alle stress en slapeloze nachten waard. Maar
goed, na deze voorbereiding kwam natuurlijk de dag zelf ook. Toen 
we op zaterdag aankwamen op het Amsterdam Coffee Festival (ACF), kwam ik erachter dat mijn vriezer op het ACF ontdooit was. Op dat moment kwam alle stress van de afgelopen maanden naar buiten. Niet alleen waren mijn espresso’s afhankelijk van de vriezer, ook mijn signature. Natuurlijk was alles ontdooit. Nadat alle tranen een beetje opgedroogd waren, merkte ik dat ik veel relaxter was geworden. Tijd dus om te knallen! Voor de wedstrijd was ik ingedeeld om als laatste mijn run te doen. Dit betekende, dat alles nog genoeg tijd had om weer te bevriezen. Ook betekende dit ook dat ik de hele dag mijn koffies kon proeven en me kon omringen met al mijn vrienden die mee konden proeven. Aan
 het einde van de dag moest ik me klaar gaan maken voor mijn run. De koffie liep goed door, alles was gepoetst en ik mocht gaan opbouwen. Buiten dat ik een black-out kreeg voor mijn smaakomschrijvingen, was ik tevreden over mijn run. Ik merkte dat ik te langzaam was en waarschijnlijk over tijd zou gaan en heb aan het eind nog een eindsprint ingezet om binnen te tijd te blijven. Nu afwachten tot de prijsuitreiking.

10
 minuten voor de bekendmaking, lag ik al plat op de grond. Helemaal kapot, en super zenuwachtig voor de uitslag. Wat als alles mis is gegaan? Wat als ik nou toch over tijd zat? Waren de doorlooptijden van mijn espresso wel ok? Kon de jury de geluiden van mijn smaakomschrijvingen wel horen met al het geluid op de achtergrond? Een-voor-een, werden de plekken bekend gemaakt. Totdat ik opeens vooraan stond hand-in-hand met Keri die de volgorde bekend maakte. Ik was nummer 1 of nummer 2?!?! Ik schijn toen hardop te hebben gezegd “dat ik moest overgeven van de spanning”, maar dit is een moment dat ik mijzelf niet meer herinner. Uiteindelijk kwam ik naar voren als nummer 2, verslagen door dit jaar kampioen Merijn Gijsbers die het voor Nederland gaat opnemen in Korea.

Voor
 nu ben ik bezig met mijn eigen zaak opzetten, want ook hier was ik tijdens de DBC mee bezig. In mijn bar wordt Hunkute geserveerd, dus iedereen die benieuwd is naar “mijn hunk” is welkom om te komen proeven. (Dagger Coffee, Europalaan 500 in Utrecht!)

Natuurlijk
 is het jammer dat ik niet eerste ben geworden, maar ik weet zeker dat Merijn (en zijn top team!) iets moois gaan neerzetten in Korea en koffie-Nederland weer trots maken. Misschien doe ik volgend jaar wel weer mee. Het blijft een spel, waar je de regels van moet leren kennen. Elk jaar leer je weer een beetje meer, dus wie weet..